در این لحظات برف
سرمست از سپیدی فضا
دست ها
در پی دستی گرم که گشاده باشد
چشم ها در پی محفلی گرم
که روشن باشد.
با وقار
رقصان در فضا
آرام
برف ؛
پیش قراول موهبتی است که می آورد فردا !!!
لذت چشم ها
خلسه ذهن
و لبخندی که به قربانگاه نگاه تو می رود
اینک.
خرامیدن برف
رقصان برف
سرمای گرمابخش برف
پالودگی است بر پیکر زنگار گرفته اینک.
گر بر آن سریم که تازه شویم
از نو بسازیم
به استقبال ویرانگی دوش باید رفت
چو طبیعت
چو اینک.
زندانی حصار اندیشه خویش
دست و پای بسته دیروزهای رفته
به اسارت خود نشسته ایم
و آگاهی
چونان پر پرواز
بر فراز حصارها
می خواند غزل معرفت خویش
چو ...؟
:))))
در هواپیما دستگاهی به نام خلبان خودکار طراحی شده است که پس از رسیدن به یک ارتفاع ویژه اختیار را به دست می گیرد.
در زندگی هم همین موضوع صدق می کند.
با پیشروی در زندگی زمانی فرا می رسد که بخشی از وظایف خود را به خلبان خودکار می سپاریم
و گاهی خلبان خودکاری که برای رسیدگی به مسائل کسل کننده طراحی اش کرده ایم جان می گیرد و همه چیز را کنترل می کند
رادارش روشن است و همواره هواپیمای ما را از چیزهای دیگر دور می کند تا ایمن بمانیم
این گونه است که احساس ماجراجویی از دست می رود
و هرکس احساس ماجراجویی را از دست بدهد به گونه ای احساس زنده بودن را هم از دست می دهد.
رویا
خلیل فرزندش را تقدیم کرد
کسی ؛ درهمی
دانه ای
...
من هیچ ندارم
ندارم جز انچه تو عطا فرموده ای
هر زمان اراده کنی از آن توست
تقدیمی من :
من
یعنی بازگشت !!!
امیدم
روشنی بخش روزهای تارم ؛
بازپس گرفتن آنچه است که عطا نموده ای
انتظار:
عمر
منتظر:
من
می مانم با امید
تقدیم:
هر زمان که بخواهی
از آن توست گر بپذیری
از آن توست
جان امانت من است
و من در گوشه ای از این تن خاکی پنهانش کرده ام
دور از چشم اغیار
دست نخورده
حفظش کرده ام
« منتظرم»
قربان یعنی بدانی چقدر از آن اویی؟
یعنی قربانی کردن امیال و خواسته ها در مقابل خواسته او
یعنی بدانی چقدر عاشقی
نه چقدر عاقل.
...
.. .