گردشی در سرسرای وجود

گردشی در سرسرای وجود

 

به دنبال سرزمین جود

 

طفلی گریان از پس فراق

 

مردکی خندان پراز میل و اشتیاق

 

 

از دستان طفل نور می پاشد

 

از چهره مرد هوس شیهه می کشد

 

در میدان حضور مرد می خرامد

 

در چاله قصور کودک دعا می خواند

 

 

کودک پای می فشارد

 

به من نظر می کند

 

مرا می خواند

 

شعله می افکند

 

 

مردک فرمان می دهد

 

رنگ می طلبد

 

به هوس میل می کند

 

به لذت می افکند

 

روی می راند

 

 

رود به سوی دریا شدن جاری است

 

دانه هوای ریشه شدن درسر دارد

 

هوای گرم روبه تعالی جریان می یابد

 

و روح در جستجوی خداوند است

 

مهم نیست چقدر طول بکشد

 

مهم رسیدن است

 

روح به او نظر دارد

 

رسیدن انگاره اوست

 

 

هرگز راهش را گم نمی کند

 

همانگونه که آب به بالای کوه جاری نمی شود

 

او در جستجو است

 

به دنبال کشف اوست

 

چو قطره ای که از پس باران سحرگاهی بر برگ گلی برجای مانده است

 

هوای جمع شدن درسر دارد

 

منتظر لحظه طلوع می ماند

 

شعر عروج می خواند

قصه دل سپردن موج با باد

قصه دل سپردن موج با باد

 

 

پراز خالی شدن

 

احساس خلا محض

 

تنهایی مطلق

 

بی کسی

 

تنهایی

 

در کنار هرآنچه خواسته ای

 

حتی آنچه رویا را منور می کرد.

 

 

 

نور فرح بخش

 

رایحه دل آنگیز مسرت بخش

 

نسیم از سفر آمده

 

خبری آورده؟

 

 

تو به تماشا

 

آماده تسلیم

 

او در پی بازی

 

هرجا که بود راهی.

 

 

 

همه ذرات  چشم درپی او

 

تن   همه جا کشیده ازپس او

 

 

آمیختن با او

 

پراز خالی شدن

 

آکنده از خلا محض

 

درپی او شدن

 

سرشکستن

 

سرشکستگی کشیدن

 

و بیهوده راه پیمودن

 

خستگی کشیدن

 

بار دیگری بر دوش کشیدن

 

و

 

بازگشتن

 

در تنهایی مطلق

 

احساس پوچی محض

 

دمی آسایش

 

درپی رهایش.

 

 

 

بند بگیر از دامن او

 

جدا شو از خیال او

 

فرو رو در ژرفای وجود

 

بی خبر شو از خبر او

 

 

رهایی

 

بی خبری

 

گستره آفرینش

 

نوبت ها در گردش

 

« منتظر تا باز آید او ؟»!!!

 

 

 

گاه اسیر و دربند

 

گاه سرشار از غرور و لبخند

 

گاه درپی بازی

 

وگاه در اندیشه یاری

 

 

هنگام دوری

 

غم است و داغ صبوری

 

سکون و آرامش

 

دلی پراز نیاز و خواهش

 

 

چو جنگلی که دامن داده به دست آتش

 

گریزی نیست

 

از سوختن در آتش

 

یا

 

شکسته شدن با تبر

 

گریزی نیست

 

گذشتن ناممکن است

 

گریزی نیست.

 

 

وقت رفتن است

پسرکی نشسته

 

سر به گریبان فرو برده

 

به امید فردای خویش

 

چو برگی که به خورشید می نگرد

 

در ره آرزوهای خویش گام نهاده

 

 

وصال؟

 

...

 

سرخی؟

 

آری

 

باد و باران؟

 

آری

 

ریزش؟

 

آری

 

مرگ؟

 

  .

 

 

                        مسافری سبکبار

 

                        در رهی بی انتها

 

                        پی نور می رود.

 

 

                                                 جاده راست

 

                                                 بالا و پست

 

                                                 به انتها می رسد.

 

 

مسافر خسته

 

گم گشته

 

از پی مقصد نرسیده

 

به اندوه پناه می برد.

 

 

                                       مهتابی دل انگیز

 

                                       باران ریز ریز

 

                                      سرما تیز تیز

 

                                      مسافر خوابیده هیس هیس.

 

 

                                                                        رویایی شیرین

 

                                                                        لبخندی بر لب

 

                                                                        معشوقی دیرین

 

                                                                         صیاد به کمین.

 

 

بستر سخت

 

پادشاه بی تخت

 

خواب لخت لخت

 

کو ستاره بخت؟؟؟

 

 

 بیدار شو

 

 وقت رفتن است

 

  فکر امروز باش

 

 دوش گذشته است.

 

 

کوله بارت را دوباره ببند

 

دیر زمانی است سفر را از یاد برده ای

 

ره در انتظار قدم های توست

 

گام هایت از پی پیمودن توست

 

بیدار شو

 

وقت رفتن است.