اوفتاد
با قامتی خمیده
منظری خموش
بر خاک نشسته
گلبرگ ها جدا افتاده
پرچم ها خشکیده
گرده ها ریخته.
رها شد
اشکی
ازپس نگاهی
قطره ای به احتضار نشسته
در بند مژه ای.
شاعری خسته
بر زانو نشسته
سر وانهاده
آه بر لب به زنجیر کشیده
خیره بر سکوت انتظار می گرید.
قلبی آوازه خوان سکوت شیشه ای را می شکند
نگاهی عاشقانه مرهم ها را باز می بندد
زخمه همچنان می نوازد
قطره راه می یابد.
زخمه همچنان می نوازد
انتها پیش چشم ما نیست
تو را پایانی نیست.
شاخه گل بیهوده عطری را می سراید
گلبرگ ها به زردی مرده فریاد می کشند:
آزادی
شاعر علی بر لب
دست بر زانو:
علی!!!
گرده ها آلوده به خاک
در جدال با زمین
در تقابل با مرگ پاک
نجوا می کنند:
نسیم.
قطره زنجیر بر پای
بندی بر جان
حسرتی بر ذهن:
رهایی
زخمه همچنان می نوازد
انتها پیش چشم ما نیست
تو را پایانی نیست.
کاش یکی
از پشت صورتک گم می شد.
یکی
به راستی لبخندی تقدیم می کرد.
یکی
به حدس گمان می کرد:
اشتباه از من است.
یکی
آنچه را داشت می دید
نه آنچه دیگران دارند
یا ندارد.
کاش خداوندگار
همین دم
امر محتوم را فرمان می داد.
کاش دلم صدایم می کرد:
علی
این از آن ماست!!!
کاش
آرزو پیدا نمی شد
مگر قبل از برآورده شدن.
کاش
دعا خوانده نمی شد
مگر به یقین اجابت.
کاش
مثل زندگی که با مرگ همراه است
شب که با نقره مهتاب
روز که با زر خورشید
ماهی با سیال آب
من
با تو همراه می شدم
نه همراه
که هم جان می شدم.
آنچه ما را ساخته
دانه دانه سلول هایمان نیست
مولکول ها نیست
آنچه ما را ساخته
نگاه مان است
باورمان
اندیشه پنهانمان
ولی آنچه ما را در ذهن دیگران می سازد
نمایشمان است
و این برهه انگار
تنها زمان نمایش است
همه چیز پوشالی است
زندگی گم شده است.
بودن در نمایش دادن است
صحنه ؛؟
همین جاست
بازیگران ؛؟
همین مردمند
نقش ها ؛؟
همین آدم هایند
همین خنده های توخالی است.