در هواپیما دستگاهی به نام خلبان خودکار طراحی شده است که پس از رسیدن به یک ارتفاع ویژه اختیار را به دست می گیرد.
در زندگی هم همین موضوع صدق می کند.
با پیشروی در زندگی زمانی فرا می رسد که بخشی از وظایف خود را به خلبان خودکار می سپاریم
و گاهی خلبان خودکاری که برای رسیدگی به مسائل کسل کننده طراحی اش کرده ایم جان می گیرد و همه چیز را کنترل می کند
رادارش روشن است و همواره هواپیمای ما را از چیزهای دیگر دور می کند تا ایمن بمانیم
این گونه است که احساس ماجراجویی از دست می رود
و هرکس احساس ماجراجویی را از دست بدهد به گونه ای احساس زنده بودن را هم از دست می دهد.
رویا
سلام ممنون از مطلب زیبات اگه تونستی یه سر به من بزن آخه تولدمه خوشحال میشم بیشتربا هم تبادل لینک داشته باشم