آبی سرد
نسیمی تیز
صورتی فسرده
چشم هایی باران خورده
در احاطه محیطی خاکستری
سیاهی را برتری
انحطاط رویاها
بن بست آرزوها
نفس
ضربان
حضور
در شمارش تکرار غروب!!!
سنگینی حسرتی
کوله بار غمی
بار گریه ای
خمیدن شانه ای
رویاها محتوم
آرزوها مدفون
بودن ؛ سقوط سکون
زیستن ؛ ویرانگی جنون
روزهای خاکستری
سیاهی را برتری
سپیدی مفری
من در پی دری.
ضعف
پستی وجود من
پوند خوردن با روزگار
زیستن بر اساس گذار.
من
برتری خاکی
فرورفتن در لاکی
پنهان شدن قایمکی
زیستن در جزیره ای به وسعت خود
ساخنت آستانه ای رویایی
فراری شدن از روزگار خاکستری
گسستن از مردمان گسستنی.
بزی در جزیره ای
جزیره خودت را بزی
جزیره ای دور از بیم امواج طوفان سیاه باش
آرزویی رسیده در کنار باش
جزیره خودت را بساز
جزیره خودت را بزی
در نیمه روشن
جدا از سیاهی ها
« من می توانستم انسان خرسندی باشم اما آیا جز این است که برای این آرزو باید به سیاره ای سفر کنم که تنها هوشمندان در ان می زیند؟؟؟
ولی آیا به راستی هدف راستین هر انسانی همین نیست؟؟؟
اراده. تزکیه..
این زندگی پوشالی فریبکار
به دمی
تصادفی
فاجعه می شود
از هم می گسلد
جز غم نمی شود
این روزهای فاجعه
به دیداری
پذیرش لبخندی
نماز شب در خیابان می شود
لطف سپاس می شود
گرمی عشق می شود
تنها به آنی همه چیز عوض می شود
صلاح و خراب در هم آمیخته اند
در روز واقعه
در لحظه لحظه زیستن
آدمیان را
هابیل و قابیل جدند
زمان را
روز و شب می سازند
رفتن و دوراهی
بودن و بلا
در هم تنیده شده اند
ناچار از زیستن با دیگرانیم
ناگزیر از بودن در زمانیم
بی شک باید برویم
روز واقعه نزدیک است
کسی نمی داند چقدر فرصت باقیست
مباد که فرا رسد
و ما
میان پل سرگرم پراکندگی خویش باشیم
مباد
چو ابلیس زیستن
به انکار حقیقت
و به گمراهی مشغول
مباد
یاد عشق را از یاد بردن
روزهای روشن نگاه را از سرراندن
مباد
خدای بین شانه هامان را فراموش کردن
تجلی حضور معشوق را مغشوش کردن
مباد
قرار بی قرار را از یاد بردن
تپش تن را از کف دادن
مباد
بر روز چشم بستن
به دو راهی پشت کردن
در فاصله جان باختن
لطف نگاه و لبخند را دریغ کردن
مباد.
تنها با آنی
همه چیز عوض می شود
در لحظه باید زیست
با تک تک نفس ها
هر نفسی که از دست رود
نفس بعدی در تکاپو است
به جمله ای
یادی
اشارتی
همه چیز رنگ می بازد
هرچه حس خوب متبلور بود
آب می شود
همه دلتنگی ها
تلی می سازند
به شکوه دیروزها
و باید به بالا نگریست!!!
هر لحظه پلی است
میان قبل و بعد
از پل می گذریم
ناچار به جلو باید نگریست !!!
به کجا نگریستن هنر ماست
آری
چگونه نگریستن هنر ماست
می توان بر گذشته حسرت خورد
خموش
می توان در رویای آینده زیست
مسدود
تو همیشه روی پلی
سقوط از بلندای بودن تو را فریاد می کشد
گریزی نیست
پل به پیش می رود
می توانی بمانی یا بازگردی
بخوابی یا با خیال همرا شوی
پل به پیش می رود
و ذرات بیشتری از تو را در برمی گیرد
پل می تواند مبدا پرواز باشد
شکوه بلندی را متبلور سازد
راه رسیدن باشد
شوق سفر و شور رفتن باشد