التماس

من

 

نشسته ام اینجا

 

تنها

 

چشم بر دیوار

 

همجوار شب

 

در بستر خار

 

 

چشم هایم در حجاب تاریکی مرده

 

جانم از زخم خارها پاره پاره

 

روحم در فرار از تنهایی خردکننده آواره

 

نشسته ام شب های بسیار

 

به امید درخششی

 

موهبتی

 

اشارتی.

 

 

مگر مرا نیافریده ای؟

 

مگر ازآن تو نیستم؟

 

پس چه؟

 

دیگر آتشت چرا مرا؟

 

قهرت چرا؟

 

من ازآن توام

 

مرا با حساب اولیات نسنج

 

مرا در امتحان وامگذار

 

من چون کودک گم شده رهاشده از دست مادرم

 

ضجه می زنم

 

التماس می کنم

 

« مرا در امن دائم لطف خود پناه ده »

 

 

« سرانجام نیکی همه جا را تسخیر می کند »

 

 با هر طلوعی که از خواب رها می شوم

 

زمانی که چشمانم نور می یابد

 

با چشمانم می گویم :

 

نبینید آنچه را نباید

 

با گوش هایم نجوا می کنم :

 

نشنوید آنچه را ناپسند است

 

با دست هایم می نویسم :

 

نکنید آنچه را ستوده نیست

 

 

خداوندگار با من است

 

 

گاه با خود می گویم :

 

کاش می شد

 

خود بنویسم

 

این تقدیر نانوشته را

 

آنگونه که باید

 

شبیه آنچه که شایسته اوست

 

و مرا بایسته.

 

کاش می شد

 

ولی نه

 

حاشا ، حاشا که من بنویسم

 

با دستی لرزان

 

فکری پریشان

 

و اراده ای لغزان

 

حاشا ، حاشا که من بنویسم.

 

 

« خداوندگار با من است »

 

 

می دانم :

 

ایمان هست   ،   وسوسه هم

 

اراده هست   ،   لغزش هم

 

تقوا هست   ،   ابلیس هم

 

هرچه ایمان شکوهمندتر ، متعالی تر ، بالاتر

 

وسوسه اش افزونتر

 

 سقوطش مصیبت بار تر

 

در بند و گرفتار باد بیشتر

 

 

هرچه اراده درپای تر ، در بن تر ، ژرف تر

 

لغزش سرها شدید تر

 

که انگار می خواهد

 

 سر فرو افکند

 

 

هرچه تقوا شکوفاتر ، کامل تر ، رسیده تر

 

ابلیس حریص تر

 

عطشناک تر

 

انگار می بلعد تقوا را

 

 

خوشا ؛ خوشا با من

 

خداوندگار با من است

 

خداوندگار همه جا حاضر است

 

 

 

وای که انسان چقدر احمق است

 

الفبا که یاد گرفت ، می خواهد دیوان بسازد

 

شنیدن که آموخت ، می خواهد حرف بزند

 

فکر که کرد ، می خواهد خدایی کند

 

حاشا ؛ حاشا که من بنویسم

 

 

کاش این تقدیر نانوشته نباشد

 

او هرچه نوشت ؛ نیکو

 

او هرچه کرد ؛ زیبا

 

خوشا که تقدیری را او نوشته باشد

 

خوشا که او نویسد

 

و

 

خوشا که او خواند

 

 

کاش این تقدیر را او نوشته باشد

 

 

خوشا ؛ خوشا ؛ خوشا

 

خداوندگار با من است

 

خداوندگار همه جا حاضر است.

 

آواره

روزهای خاکستری

 

چهره ای فسرده

 

لبخندی بی رنگ

 

تنی بی سر

 

سری بی روح

 

و روحی آواره

 

آواره

 

آواره

 

آواره

 

آواره اویی که همه جا دنبال است

 

و همه جا هست

 

و کاش همه جا نبود

 

تا بلکه آوارگیم تمام شود

 

 

« هرگز آرزو مکن

 

 خداوند را در جایی جز همه جا

 

  و در وقتی جز همیشه ببینی »

 

 

      آندره ژید