پاییز ۱

پاییز من    

نزدیک می شود  

برگ برگ.  

 

رویاها آرزوها  

بر بستر حقیقت دفن می شوند  

یکی یکی.   

 

 

رنگینه ها با زوزه باد  

بر خاک می افتند  

دانه دانه.  

 

برگ هایی که در رویای خورشید تن می سوختند  

به شوق رهایی  

 

متهورانه در فضا می رقصند  

به پرواز در می آیند  

ولی  

به خاک می پیوندند.   

 

 

شاخه ها  

بار ریخته  

سبک 

 

سر بر می افرازند  

لخت  

و آماده خم شدن  

با شکوه سرمای سفید.   

 

حتی آنکه بی بار بود  

و تواضع نمی شناخت  

می داند  

 

از خمیدن ناگزیر است!   

 

 

زمان تو را می ساید  

و فراز تو را فرو می آرد  

فرو  

فروتر  

تا که دیگر فراز نیست  

همه چیز به یکی شدن می انجامد 

 

به اجتماع  

همه چیز با زمان پیوند می خورد  

در دورنما دیگر تمایزی نیست  

پیوند با روزگار  

همراه فاصله شدن است. 

 

 

 

 فاصله؟؟؟!!!

پاییز؟؟؟ عشق؟؟؟

 

 

عشق به نور می ماند

 

و عاشق به گیاه

 

نور است که گیاه را می پروراند

 

و پرفایده اش می سازد

 

به خاطر نور است که درخت بالا می رود

 

و رشد می کند

 

و نور است که

 

رخسار درخت را زرد و نحیف می سازد

 

بار از درخت می ریزاند

 

برگ هایش را دانه دانه بر خاک می کشد

 

و او را عریان می سازد

 

و رهایش می کند

 

رها 

 

راه

راه؛

 

  تاریک

 

 

منزل؛

 

  بی نشان

 

 

دل؛

 

  ملول

 

 

قافله را جان به لب آمده

 

امید خلق تباه گشته

 

 

 

خطوط جاده

 

 بی انتها

 

  به تاریکی می گرایند

 

تنها سهم ما از یار  

 

 سیاهی زلفست

 

تاریکی را برایمان به ارمغان آورده

 

پرپیچ و خم و تار

 

دراز...

 

اسیر دست باد...

 

.