من انسانم
خدای من
به هرچه می نگرم
هرآنچه که هست
ازآن توست
هرآنچه که اطرافم هست
آفریده توست
در احاطه توام
و خود نیز آفریده تو.
و همه امیدم:
هرکه و هرچه جز تو بخواهم و بخوانم
آفریده توست
و ازآن تو
و راهم راه تو.
به هر که دل ببندم
به تو دل بسته ام
به هر که بپیوندم
به تو پیوسته ام
گریزی نیست.
می خندم
چراکه می دانم مرا می بینی
میگریم
چراکه می دانم می دانی
ازآن توام
ازآن توام
ازآن توام
مگر همه چیز ازآن تو نیست؟
مگر همه را نیافریده ای؟
پس عشق می ورزم ..............
گریزی نیست ـ هرچه که هست ازآن یکتایست
که آفریده است هرچه که هست
گریزی نیست ـ مشرق و مغرب اوراست
و ستایش او را سزاست
« الحمد الله رب العالمین »
خدای من
تویی ؛
تنها کسی که همه جا با منی همیشه
تک تک ذرات وجودم ازآن توست
و تو را می خوانند.
هر چه هستم ازآن توام
نصیبم نکن آنچه ستوده نیست.
خداوندگارا
از تو چه طلب کنم
برای خود یا دیگران؟
حال آنکه تو خیر مرا بهتر می دانی
آخر من نادان دربند چه می توانم صلاح کنم؟
آخر چگونه؟
آفریدگارم
اگر چیزی طلب نمی کنم
اگر لب فرو بسته ام
از بی نیازیم نیست
به نامت نیست
دست های من خالی تر از همیشه اند
و التماس التماس التماس
ناله هر لحظه آنهاست.
اگر که دیگر نان خشکی طلب نمی کنم
بدین خاطر است که
به لمحه ای در خانه به رویم گشوده ای
و خوان گسترده هزار رنگ و طمع را بر من نموده ای.
بارالها
تو
از من
عادل تری به من
و از من
چگونه من نادان و چشم درپای
و پای در خاک
بگویم:
این را بده و آن را نه
نه
نه
نه.
هرچه
هرچه
هرچه
فرود آری
خیر است
و مرا ستوده.
هیچ طلب نمی کنم
جز آنچه تو می فرستی.
نمی توانم نگاهش کنم
طاقت دوری ندارم
تاب نزدیکی ندارم
« نه بی تو
نه با تو
فقط تو »
نمی توانم نگاهش نکنم
خدایا چه کنم
فراموش نمی کنم
نمی توانم نگاهش نکنم
کاش می توانستم نگاهش کنم
کاش می شد
کاش می شد
می توانستم نگاهش نکنم
ولی این چشم ها مرا یاری نمی کند
این دل مرا در نمی یابد