کاش یکی
از پشت صورتک گم می شد
یکی
به راستی لبخندی تقدیم می کرد
یکی
به حدس گمان می کرد:
اشتباه از من است
یکی
آنچه را داشت می دید
نه آنچه دیگران دارند
یا ندارد
کاش خداوندگار
همین دم
امر محتوم را فرمان می داد
کاش دلم صدایم می کرد:
علی
این از آن ماست!!!
کاش
آرزو پیدا نمی شد
مگر قبل از برآورده شدن
کاش
دعا خوانده نمی شد
مگر به یقین اجابت
کاش
مثل زندگی که با مرگ همراه است
شب که با نقره مهتاب
روز که با زر خورشید
ماهی با سیال آب
من
با تو همراه می شدم
نه همراه
که هم جان می شدم.
آنچه ما را ساخته
دانه دانه سلول هایمان نیست
مولکول ها نیست
آنچه ما را ساخته
نگاه مان است
باورمان
اندیشه پنهانمان
ولی آنچه ما را در ذهن دیگران می سازد
نمایشمان است
و این برهه انگار
تنها زمان نمایش است
همه چیز پوشالی است
زندگی گم شده است.
بودن در نمایش دادن است
صحنه ؛؟
همین جاست
بازیگران ؛؟
همین مردمند
نقش ها ؛؟
همین آدم هایند
همین خنده های توخالی است.
فکرم خسته
تنم مرده
دلم تنهاست.
بی هیچ میلی
اشتیاقی
زندگی تکراری است.
دلم تنهاست
در جمع اینانی که گویی غریبه اند
فرسنگ ها فاصله میان دل هامان
و لبخندی که آرایش می کند چهره هامان
در میان این جمع مغشوش
در فرار از این خنده های توخالی
تنهایی دلم را تسخیر کرده است.
کسی نیست
کسی نیست مرا دریابد
هم نشین دلی
پای صحبتی
هم دردی
همه به خویش مشغولند
یکی با غرورش درآمیخته
دیگری مونسش حسرت است
آن یکی با حماقت عهد بسته
و آخری تنها به حسادت می نگرد
همه به خویش مشغولیم.