مانده ام
تنها
بی هم شانه ای
در دو راهی تردید
کوچه انتظار
مانده ام.
تپش تنم از پی تو می خواند
سنگینی سرم هوای خالی شدن دارد
قدمی دیگر
تصمیمی دوباره
می مانم
می مانم.
می آیی؟
اگر آمدی
اگر من نبودم
به آن شن زیر پامانده
تورا به خدا بگو
بگو
که آمدی.
هر زمان قطره ای دیدی
به روی گونه ای
یا روی سبزه ای
آویخته بر مژه ای
برگ گلی
به آسمان نگاه کن
و نقش دو چشمان مرا
در بین ابرها جستجو کن
وقتی باران می بارد
موعد فرا رسیدن قرار ماست.
به آسمان نگاه کن
قطره ای به سوی تو می آید
گونه تو را لمس می کند
بر لبانت بوسه می زند
به آسمان نگاه کن.
مانده ام
هنوز
به شن ها خیره می شوم
به آسمان نگاه می کنم
ای کاش باران ببارد
ای کاش باران ببارد
ای کاش
پاییز
آسودگی است
سکوت بر تواضع توانمندی است
به رنگ گل ها شدن است
بی خاری
و رها شدن است
آزادی.
ای شاخ خشک هنوز بر جای
با بهار سبز بگو:
آنچه تو را شور می دهد
آنچه تو را سبز می دارد
از من است
بگو که سکوت من
از بسیاری نا گفته هاست.
رازهای سربه مهر را
یکی یکی
به دست نسیم می دهم
تا در محفل انس و پیوند
با تو به آغاز برسند.
این پاییز منم
آنچه است که می نگارم
شاید بهاری بیاید
روزی به محفلی راه یابم
شاید دوباره آغاز شوم.
ولی شاخه ها
مانده اند بر جراحت برگ ها
و
برگ ها
افتاده اند جدا بر خاک
هنوز بارانی نباریده است
بارانی نباریده است
رخ خورشید را لکه ای نپوشانیده است
هنوز من منتظرم.
شاخه ها
مانده بر جراحت برگ ها
برجای مانده زخم بن برها
درد می کشند.
برگ ها
مانده بر خاک
جداافتاده ؛ تنها
ضجه می زنند.
بارانی نباریده است
ابری چهره خورشید نپوشانیده است
نگاهی از پس نگاهی رها نگردیده است
بارانی نباریده است.
پاییز من
بیا
بیا که دیگر تاب نزدیکی خورشید ندارم
بیا که می خواهم آسوده بخوابم
بیا که تنم نوازش نسیم تو را می طلبد
بیا که می خواهم سبک شوم
رها شوم
بودنی دگرگونه تجربه می خواهم
بیا
بیا که پاییز نیکوتر از بهار من است
به ثمر نشستن
و رها شدن
زیباتر از جنون بارور شدن است
بیا.