من
نشسته ام اینجا
تنها
چشم بر دیوار
همجوار شب
در بستر خار
اینجا.
چشم هایم در حجاب تاریکی مرده
جانم از زخم خارها پاره پاره
روحم در فرار از تنهایی خردکننده آواره
نشسته ام
شب های بسیار
به امید
لبخندکی
اشارتی.
مگر مرا نیافریده ای
مگر ازآن تو نیستم
پس چه؟
دیگر آتشت چرا مرا؟
قهرت چرا؟
من از آن توام
مرا در امتحان وامگذار
من چون کودک گم شده رها شده از دست مادرم
ضجه می زنم
التماس می کنم
مرا در امن لطف دائم خود پناه ده.
به تاریکی شب که در نگاه او نشسته
سوگند
به زخم های خون چکان من که آتش را به لبان او وام داده
سوگند
به آوره گی روح من در تاب گیسوی مواج در دست باد
سوگند
سزای من این نباشد
هرچه وهم و خیال از آن من
فراق و تردید و عذاب از آن من
ابلیس مرا خود می خواند
و تو گفته ای بخوان:
« بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را»
و نگاه تو بر من
اگر گرمی حضورت
دست یاریت نباشد
من چه کنم با این همه؟
گر تو مرا نخواهی
چه کنم؟
گر مرا از خود ندانی
چه؟
گر مرا برانی
وای وای وای
دستم را بگیر
دستم را بگیر
گر تو بخواهی
حساب تمام است
آوار تمام است
فقر و واهمه تمام است
تمام .
اگه تو بودی......
آکنده از آرزویی محال
لبریز از حس سوزنده خواستن
سرشار از دلشوره
منتظر دیدار روی تو
انتظار
انتظار
انتظار
لب بسته
چشم ها خسته
دل پرپر زنان
قدم ها نه به این نه به آن.
انتظار
انتظار
انتظار
فرو غلتیده در هراس
پر از وسوسه
نیاز
دیوانگی
فکر در گور
دیوانگی
در فاصله ای که به دوری ستاره ای دیگر است
انگار
آرزویی محال در باور است
محال
محال
محال.
لعنت بر لغات من
لعنت بر زبان من
لعنت بر فاصله
لعنت بر خاطره!
باختم
آری
امروز من باختم
سوختم
به درونم
حس ابتذالم
بستر سیاه باطنم
ماهی افتاده در بستر سنگ
میلی معلق در فضای منگ
لول زنان
فریاد کنان بر پوچی محض
بی قرار
بغضی در گلو
فریادی در کلام
اشکی در لحظه سلام
در آرزوی فرجام!
تباهی خاکستر
شعله بر دل سیاهی روشن تر
دوده و غبار و مرگ
مانده و کناه و شرنگ
فاصله خیال رنج
خاطرهْ نگاه و درنگ
لعنت بر فاصله
لعنت بر خاطره!
اگر تو بودی
گل بود و شادی و شور
زیبایی خدا نور
لطف و نگاه و ذوق
حسن و قرار و شوق
زمان مال ما بود
زمین بر پای ما بود
سعادت قرین قدم هایمان
حضرت دوست میان نگاه هایمان
کاش تو بودی
کاش تو بودی
کاش تو بودی
لعنت بر فاصله
لعنت بر خاطره!
قلم در دستم
کلمات بر کاغذم
و تو
در باورم
« تو در باورم»
هستی
به خدا هستی
همیشه با منی
اویی که نیست منم
من باختم
سوختم
لب دوختم
اویی که نیست
منم
من.
اویی که می درخشد
ستاره ای است که
گرچه دور است
ولی
در باور من هنوز
روشن تر از همیشه
می درخشد
اویی که نیست
جرمی مانده است
که بازتابش خورشیدش را از یاد برده است
ماه ستاره نیست
ماه به نور خورشید زنده است
و اگر نیست
پشت حصارش پنهانی
به تماشای روشنایی خورشیدش نشسته است
باران
سرسپردگی
پیروزی
غرور
آسودگی.
باران تیرماه
شگفت زدگی
به آسمان می نگرم
قطره ای به سویم
چشم می بندم
گونه ام را لمس می کند
لبانم را
چشمانم
می لرزم
گونه ام را لمس می کند
لبانم را
از پی هم
دانه
دانه.
فضا پراست
از آوای بارش قطره ها
غرش آسمان
هجوم دانه ها
آوازه خوانی قطره ها
رقصیدن برگ ها
گردش شور
شرر حور
موعد قرار
به سر می آید انتظار؟
مانده ام
و هنوز
به آسمان نگاه می کنم
از پی کسی
منتظر تلولوی
درخششی
موهبتی.
زندگی
یعنی
قصه سرسپردگی ذرات
هنوز باران می بارد
و من ایستاده ام
بر سر قرار
عاشقانه
هنوز.
عشق
میل پرمخاطره قطره هاست
قطره هایی که دورند
فاصله
تصنیف هجرت است
شعر
کلام عاشق است
وصل
راه یابی قطره هاست
پیوستن روی گونه ای
مژه ای
لبی
گلبرگ گلی
صداها
نواها
هلهله نگاه ها
در شاباش باریدن است