خواب از این چشم ها
از این ذهن
هجرت کرده است
خواستم که بخوابم
نشد
خواستم که رها شوم
نشد .
شبانگاه
زنجیر بر پای
خسته
در پس کوچه های خیال
پی تو می دویدم
چراغی نبود
اما تمام ماه بود
به لبخندی که نسیم آورد
ندا سر داد:
فردا که نیستم چه می کنی؟؟؟!!!
چگونه؟؟؟ چه می جویی؟؟؟
گفتم :
چراغ ا گر نیست بر راه
چه سود که مهتاب هست برسماء !!!
نگار اگر رو بسته است
رخ ماه چه طرفی* بسته است؟؟؟
برو ای ماه
برو در حصار ابر
برو در خوانی دگر
برو شاید که بتابی به نگارم
تو شوی مفتخر خند ه یارم
برو شاید کزتو دگری روشن شود
لبی به خنده ای شکوفا شود.
جانان من
تو که ماهی روی زمینی
بی مهتاب نور عینی
نروی فردا
نروی در حصار دور
نروی در خوانی دگر
نروی هرگز.
به کرمی
جواب سلام مرا
به نسیم بگو
تپش جان مرا از صبا بپرس
و هر گاه به آسمان و ماه نگریستی ؛
لبخند بزن
* طرفی بستن = سود بردن
زندگی من
هماره
سخاوت زندگی
بسی بیش از لیاقت من بوده است
افزون تر از آنچه هستم
سهمم داده است
بیش از آنچه سودمند باشم
سودم داده است
این ِِِ زندگی من است
او
به تمامی
در وجود من می زید
فرمانروا اوست
و سیطره او بسیار افزون تر من است
او به وسعت آفریده هایش می زید
به شکوه زیبایی
به ژرفای اندیشه.
دست او
همراه نسیم
برگ برگ هر روییده را می سوید
بالش را
بر سر
همه مخلوقات می گستراند.
هر قطره
به اذن او
به سوی حور پرواز می کند
هر حبه
به رخصت او
سر به افلاک می ساید
هر آفرینش تازه ای
پیامی از سوی اوست:
"هنوز به تو می نگرم
به تو امیدوارم"
او در لحظه لحظه زمان جاریست
همراه تک تک نفس های توست
آگاه از شمار ضربان قلب توست
او با توست
لختی رها کن
دمی فرو بگذار
اندکی بیاندیش
در ژرفای وجودت
در بطن رویا و باورت
او را می یابی
می بینی که در پی توست
و به قدر وجودت
تو را لبریز می کند
و به سعی حضورت
قریب می شوی
آری
او از پس همه فاصله هایت
هنوز به تو لبخند می زند
تو را باور دارد.
تو راهی نداری
ولی
راه او مسدود شدنی نیست
تنها سد این مسیر
تویی
اگر از خود عبور کنی
خودخواهی مشمئز کننده را رها کنی
به سوی او عروج می کنی
راه هموار است
پای راهوار است
و منزل تو را فریاد می زند
هرچه بیشتر فروبگذاری ضمیمه های خودخواهیت را
رهایی سبک تر می شود
او نزدیک تر می شود
نزدیک تر از نزدیک ترین.
اگر بدانی
اگر بگذاری
وجود تو سراپرده اوست
ماوای او ِ باور توست
فهم تو آرامش توست
او
همیشه می در خشد
هر چند
تو چشم بسته باشی
این زندگی را نمی خواهم
از بلندای قامتم موری بالا می رود
بر فراز من مرغ سیاه آشیان نموده است
از گرمی اجاق من روزگار به سر می آرود
و از انبار کشت من به یغما می برد
و دیگر انگار
قرار نیست
هیچ بذری به جوانه بنشیند
پرتوی بر چهره ای روشن بتابد
زندگی رنگ باخته است
همه چیز تمام است
این را نمی خواهم.
تمام امیدها
همه ای کاش ها
سوی دست ها
خورشید را می طلبند.
همه جان من
به امید با تو بودن
از بستر خاک جدا می شود
کجایی؟
« به راستی اگر زمستان بگوید :
بهار در وجود من است.
دیگر چه کسی زمستان را باور می کند؟»