پاییز من
نزدیک می شود
برگ برگ.
رویاها آرزوها
بر بستر حقیقت دفن می شوند
یکی یکی.
رنگینه ها با زوزه باد
بر خاک می افتند
دانه دانه.
برگ هایی که در رویای خورشید تن می سوختند
به شوق رهایی
متهورانه در فضا می رقصند
به پرواز در می آیند
ولی
به خاک می پیوندند.
شاخه ها
باریخته
سبک
سر بر می افرازند
لخت
و آماده خم شدن
با شکوه سرمای سفید.
حتی آنکه بی بار بود
و تواضع نمی شناخت
می داند
از خمیدن ناگزیر است.
زمان تو را می ساید
و فراز تو را فرو می آرد
فرو
فروتر
تا که دیگر فراز نیست
همه چیز به یکی شدن می انجامد
به اجتماع
همه چیز با زمان پیوند می خورد
در دورنما دیگر تمایزی نیست
پیوند با روزگار
همراه فاصله شدن است.
محیط را جستجو می کنم
کنکاش خدایی تازه!!!
محیط را جستجو می کنم
برای رسیدن به آزادی تازه
محیط را جستجو می کنم
پنجره ای می یابم
نور می یابم
آسمان را می سویم
فاصله ای انگار نیست
یک پنجره برای رسیدن به آسمان کافی است
همه آبی ها از آن منند
و پرندگان همگی انگار در قفس منند
آسمان به اندازه پنجره من است
بزرگ.
آسمان همین جاست
در اتاق من
پشت پنجره
کافی است پرده را کنار بزنی
سهم من از آسمان یک پنجره است
و فاصله من از آن یک پرده
کافی است پرده را کنار بزنم
پنجره
آغاز کلام است
سلام است
پرده
لب فروبستن است
چشم بستن است
پرنده در آسمان خود
پر می زند در قفس من
قفس بزرگ تر از من
و رسیدن به آن آرزوی من
پنجره چشم من است
پرده پلک من
آسمان قلب من است
پرنده عشق من
محیط را جستجو می کنم
پنجره ای می یابم
بی پرده
پرواز پرنده
آسمان تپنده
زندگی پر زخنده.
در هیچ هنگامه ای
شادی به تمامی نیست
همیشه هست؛
بین تن هامان
فاصله ای
بین دست هامان
مانعی
و در میا نمان
دلتنگی.
همیشه هست ؛
امید
در ژرفای چشمانت
لبخند
همراه لبخندت
لطف
و در وجود من
بی تابی
کاش تو در کنارم بودی.
بر زبان هامان مهر زده ایم
اما با نگاه مان چه کنیم؟
بر دل هامان سد بسته ایم
ولی چشم هامان
ورای سدها به بازی نشسته اند.
شکوه خاموشی
بازیچه ای است میان چشم های من و تو
چشم راز را
با هر لبخند
در هر برخورد نگاه
بی محابا
فریاد می کشد.
خاموشی فضیلتی است
که به فراموشی سپرده می شود
وقتی می خندیم
فریاد چشم ها
سکوت لب ها را
بی صدا
چون قلعه ای گلی
در ساحلی شنی
با موجی کفی
محو می کند.
خاموشی انکاری است
که به فراموشی سپرده می شود
وقتی می خندیم
چشم
راز را
با هر لبخند
در هر برخورد نگاه
بی محابا
فریاد می کشد.