تقدیر!!! دست او ؟

با هر طلوعی که از خواب رها می شوم 

- زمانی که چشمانم نور می یابد - 

با چشمانم می گویم : 

نبینید آنچه را نباید 

با گوش هایم نجوا می کنم : 

نشنوید آنچه را ناپسند است 

با دست هایم می نویسم : 

نکنید آنچه را ستوده نیست 

خداوندگار با من است 

گاه با خود می گویم : 

کاش می شد 

خود بنویسم 

این تقدیر نانوشته را 

آنگونه که باید 

شبیه آنچه که شایسته اوست 

و مرا بایسته. 

کاش می شد 

ولی نه 

حاشا ، حاشا که من بنویسم 

با دستی لرزان 

فکری پریشان 

و اراده ای لغزان 

حاشا ، حاشا که من بنویسم. 

« خداوندگار با من است » 

می دانم : 

ایمان هست   ،   وسوسه هم 

اراده هست   ،   لغزش هم 

تقوا هست   ،   ابلیس هم  

هرچه ایمان شکوهمندتر ، متعالی تر ، بالاتر 

وسوسه اش افزونتر 

 سقوطش مصیبت بار تر 

در بند و گرفتار باد بیشتر 

هرچه اراده درپای تر ، در بن تر ، ژرف تر 

لغزش سرها شدید تر 

که انگار می خواهد 

 سر فرو افکند 

هرچه تقوا شکوفاتر ، کامل تر ، رسیده تر 

ابلیس حریص تر 

عطشناک تر 

انگار می بلعد تقوا را 

خوشا ؛ خوشا با من 

خداوندگار با من است 

خداوندگار همه جا حاضر است 

وای که انسان چقدر احمق است 

الفبا که یاد گرفت ، می خواهد دیوان بسازد 

شنیدن که آموخت ، می خواهد حرف بزند 

فکر که کرد ، می خواهد خدایی کند 

حاشا ؛ حاشا که من بنویسم 

کاش این تقدیر نانوشته نباشد 

او هرچه نوشت ؛ نیکو 

او هرچه کرد ؛ زیبا 

خوشا که تقدیری را او نوشته باشد 

خوشا که او نویسد 

و 

خوشا که او خواند 

کاش این تقدیر را او نوشته باشد 

خوشا ؛ خوشا ؛ خوشا 

خداوندگار با من است 

خداوندگار همه جا حاضر است.