انسان بخشی از طبیعت است.

هر سال عناصر طبیعت به هم اعلام جنگ می کنند هم امروز پاییز به نبرد تابستان رفته است و این نیز چون نبرد میان آدمیان ویرانگر است.

ما هم باید این فرایند را از سر بگذرانیم و در بسیاری از موارد باید برای چیزی که خوب نمی شناسیم بمیریم.

شعور یک گیاه در وسط زمستان از تابستان گذشته نمی آید از بهاری می آید که فرا می رسد.

گیاه به روزهای رفته نمی اندیشد به روزهایی می اندیشد که می آید.

اگر گیاهان یقین دارند که بهار خواهد آمد چرا ما باور نکنیم روزی خواهیم توانست به هر آنچه می خواهیم دست یابیم؟

به راستی اگر زمستان بگوید : بهار در وجود من است دیگر چه کسی زمستان را باور می کند؟

«« اساس این متن از یکی از کتاب هایی که خواندم»»