این زندگی پوشالی فریبکار
به دمی
تصادفی
فاجعه می شود
از هم می گسلد
جز غم نمی شود
این روزهای فاجعه
به دیداری
پذیرش لبخندی
نماز شب در خیابان می شود
لطف سپاس می شود
گرمی عشق می شود
تنها به آنی همه چیز عوض می شود
صلاح و خراب در هم آمیخته اند
در روز واقعه
در لحظه لحظه زیستن
آدمیان را
هابیل و قابیل جدند
زمان را
روز و شب می سازند
رفتن و دوراهی
بودن و بلا
در هم تنیده شده اند
ناچار از زیستن با دیگرانیم
ناگزیر از بودن در زمانیم
بی شک باید برویم
روز واقعه نزدیک است
کسی نمی داند چقدر فرصت باقیست
مباد که فرا رسد
و ما
میان پل سرگرم پراکندگی خویش باشیم
مباد
چو ابلیس زیستن
به انکار حقیقت
و به گمراهی مشغول
مباد
یاد عشق را از یاد بردن
روزهای روشن نگاه را از سرراندن
مباد
خدای بین شانه هامان را فراموش کردن
تجلی حضور معشوق را مغشوش کردن
مباد
قرار بی قرار را از یاد بردن
تپش تن را از کف دادن
مباد
بر روز چشم بستن
به دو راهی پشت کردن
در فاصله جان باختن
لطف نگاه و لبخند را دریغ کردن
مباد.