اینجا همه چیز مرده است
اینجا دنیا رنگ باخته است
بهار در بوران زمستان گم شده است
کسی بذری نمی پاشد
جوانه ای نمی خندد
همه شررها سردند
همه شعر ها دلتنگند
خطابی نیست
مگر آوای سقوط برف دانه ها
و مخدوش شدن زیر پا.
هنگامی که
در دل شوری نیست
بهاری نیست
راز لبخندی نیست
گرمی دستی با دستت نیست
دیگر تپش دلی با نگاهی نیست
زمستان است که حکمفرمایی می کند
و سکوت و دلتنگی
بر آدمی سایه می افکند
.
حور در میان قطرات زمستان غرق می شود
نور هر روز پنهانی سرک می کشد
جستجو می کند
ولی کسی بذری نمی پاشد
جوانه سبزی جایی نیست
بهاری نیست
اینجا دنیا رنگ باخته است
حیات به خواب زمستانی فرو شده است
.
.
« به راستی اگر زمستان بگوید :
بهار در وجود من است.
دیگر چه کسی زمستان را باور می کند؟»
باران
سرسپردگی
پیروزی
غرور
آسودگی...
به آسمان می نگرم
قطره ای به سویم
چشم می بندم
گونه ام را لمس می کند
لبانم را
چشمانم
می لرزم
گونه ام را لمس می کند
لبانم را
از پی هم
دانه
دانه.
فضا پراست
از آوای بارش قطره ها
غرش آسمان
هجوم دانه ها
آوازه خوانی قطره ها
رقصیدن برگ ها
گردش شور
شرر حور
موعد قرار
به سر می آید انتظار؟
مانده ام
و هنوز
به آسمان نگاه می کنم
از پی کسی
منتظر تلولوی
درخششی
موهبتی.
زندگی
یعنی
قصه سرسپردگی ذرات
هنوز باران می بارد
و من ایستاده ام
بر سر قرار
عاشقانه
هنوز.
عشق
میل پرمخاطره قطره هاست
قطره هایی که دورند
فاصله
تصنیف هجرت است
شعر
کلام عاشق است!
وصل
راه یابی قطره هاست
پیوستن روی گونه ای
مژه ای
لبی
گلبرگ گلی
صداها
نواها
هلهله نگاه ها
در شاباش باریدن است.