امید به فردا پوچ است
اگر هر روز زمستان است
شاید باران ببارد
شاید برف
شاید گریستم
و شاید در انزوا مردم
مردم از دوری روشنایی
مردم از درد بی سایه بودن
مردم در نبود تو.
بودن مرثیه تکرار شدن است
نفسی از پی نفسی
روزی پس از روزی
هفته ای همراه هفته ای
داس دلتنگی و تیغ غم
حاصل لحظات را درو می کنند
بذرها
پنهان در خاک
به آفت ها جان می سپرند
جوانه ها
سر بر نیاورده
طعمه سیاه مرغان می شوند
ایمان زارع
به فرو افتادن مترسکی
در پی باد می رود
این زندگی را نمی خواهم.
.
.
« به راستی اگر زمستان بگوید :
بهار در وجود من است.
دیگر چه کسی زمستان را باور می کند؟»
:-)
سلام عزیزم ممنون از نوشتت خیلی قشنگ بود به ما هم سر بزن
خدایا منو ببخش
من همه چیز رو نگفتم
من نگفتم دستاشو بهم نداد
من نگفتم چقدر مهربون بود
خدایا منو ببخش که همه چیز رو تعریف نکردم
تنهاتر از تنها من خوبیهات رو فراموش نمی کنم
ماهی سیاه کوچولو به روز شد